Ontmoeting met Zuster Georgette Tshibang, oprichtster van het Tulizeni centrum.

Dertig jaar geleden werd Memisa België opgericht om Belgische missionarissen te ondersteunen in hun gezondheidsinitiatieven. Sindsdien is hun werk overgenomen door lokale krachten. In lijn met onze geschiedenis steunt Memisa bepaalde lokale initiatieven. Projecten die onderdeel zijn van onze strategie voor duurzame ontwikkeling, initiatieven van gemeenschappen en partners uit het maatschappelijk middenveld. Een van deze initiatieven is het Tulizeni centrum in Goma, DR Congo. We hebben de oprichtster, zuster Georgette Tshibang, ontmoet.

Memisa: Kunt u ons vertellen wat de naam “Tulizeni” betekent?

Zuster Georgette: Tulizeni betekent “jezelf tot rust brengen”. Je hebt vaak vele dingen aan je hoofd: je bent gekwetst, je bent in de steek gelaten,…. Tulizeni zegt jou: “Kom bij ons en ontspan. We zullen zien hoe we, samen, weer op de been kunnen komen. Het leven gaat door, het is nog niet voorbij.

Hoe is het Tulizeni Centrum ontstaan?

In 2008 werkte ik in vluchtelingenkampen. Op een dag stierf de moeder van twee kleine meisjes waardoor ze dus weeskinderen werden. Toen ik naar het kamp ging, vroegen ze me: “Wat moeten we doen met de meisjes?” Ze waren zo ondervoed dat we hen ten eerste moesten verzorgen. Maar wat dan? Ik zocht naar familie in het hele kamp. Zonder succes. Ik heb ze mee naar huis genomen tot we een oplossing vonden. Mensen zagen dat ik 2 kinderen had opgevangen en dus brachten ze me er nog 4. We hebben ze verzorgd en ze bleven bij ons, maar ik wist niet wat ik moest doen. De Algemene Raad van de Zusters was de enige die een beslissing kon nemen. Ik legde hun de situatie uit en kreeg te horen: “Dit past echt in de doelstellingen van onze congregatie! We gaan proberen hun leven te redden. Zo lang als we kunnen.” Van daaruit is het allemaal begonnen.

U werkt veel met vrouwen die het slachtoffer zijn van seksueel geweld. Kunt u ons hier meer over vertellen?

Wij zorgen voor de opvang en de geestelijke gezondheidsproblemen. We doen veel dingen op dit gebied, behalve “detraumatisering” en lichamelijk herstel omdat we geen medisch centrum zijn. Elke maand hebben we nieuwe personen, maar ik kan er maar 25 opvangen omdat de werklast hoog is. Je moet jezelf weer worden en je op je gemak voelen. Je moet je weer leren wassen, voor jezelf zorgen, make-up aandoen. Zodat er niet op het voorhoofd geschreven staat: “ze is verkracht”.

Wat is voor u het meest lonende aan uw werk?

Zien dat het leven zich herstelt. Een kind dat lijdt aan ondervoeding en vervolgens gemiddeld 9/10 heeft op school, is een wonder. Een kind dat bij het vuil achtergelaten werd dat weer fier rechtop loopt en naar je zwaait. Of om alle tienermeisjes, slachtoffers van geweld of incest, een beroepsopleiding te zien volgen en die werken. Zien hoe ze wat geld verdienen en dat ze ons van tijd tot tijd bezoeken met wat fruit. Al die vrouwen die er weer bovenop zijn gekomen… Het is een grote vreugde. Al deze solidariteit rond het centrum, al deze mensen die geloven in het leven, het is prachtig!