Ziekenhuis voor Ziekenhuis-vrijwilliger Verviers: ‘Hoewel we het afgelopen jaar tegenslagen kenden, bleef internationale solidariteit hoog op de agenda staan’

Na een bewogen jaar gevuld met digitale ontmoetingen, kon dit jaar de Ziekenhuis voor Ziekenhuis-dag in levende lijve doorgaan. In het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren ontmoetten vrijwilligers van solidaire ziekenhuizen elkaar. Verslag van een dag vol interessante discussies, inspirerende getuigenissen en vernieuwende inzichten.

“De massale opkomst (vrijwilligers van 9 solidaire ziekenhuizen, vrijwilligers van partnerorganisatie Artsen Zonder Vakantie, twee diaspora-organisaties, een medisch centrum, een burgerinitiatief en een toetredend ziekenhuis) toont hoe fijn en belangrijk we het vinden om opnieuw samen te komen. Ik ben trots dat Memisa en Artsen Zonder Vakantie in relatie staan met een breed sociaal en maatschappelijk Belgisch middenveld”, aldus Marijke Ceyssens, projectverantwoordelijke België bij Memisa.

‘En hoe doen jullie dat?’

Naar jaarlijkse gewoonte is de Ziekenhuis voor Ziekenhuis-dag de ideale gelegenheid om te brainstormen rond de samenwerking in België en in de verschillende partnerlanden. Allerlei thema’s passeren de revue: van anekdotes uit inleefreizen tot concrete tips in verband met fondsenwerving.

“Ik moet toegeven, het is niet altijd eenvoudig om mensen warm te maken voor onze activiteiten ten voordele van ons partnerziekenhuis in Fataki. Congo blijft voor veel Belgen een ver-van-mijn-bedshow”, zegt Maureen Decavele van AZ Turnhout. Karla Briels (Ziekenhuis Oost Limburg) knikt instemmend en beaamt dat zij soms op dezelfde hindernissen botst. De twee vrouwen wisselen ideeën uit over hoe ze het aanpakken in hun respectievelijke ziekenhuizen.

Corona en overstromingen

Veronique Serpe (kinesitherapeut in het ziekenhuis van Verviers) nam het woord en vertelde tijdens een presentatie wat Ziekenhuis voor Ziekenhuis voor haar betekent. “Hoewel onze regio het het afgelopen jaar moeilijk heeft gehad, eerst het hoge aantal COVID-patiënten en nadien de overstromingen, bleef en blijft internationale solidariteit en sensibilisering hoog op onze agenda staan.”

Zelf bezocht Veronique al verschillende keren DR Congo. Twee thematieken liggen haar nauw aan het hart en motiveren haar om zich te engageren: enerzijds klompvoeten bij kinderen en anderzijds moedersterfte. “Dit zijn in eerste instantie medische problemen, maar ze hebben een grote maatschappelijke impact. Bovendien zijn het drama’s die vermeden kunnen worden. Net daarom vind ik het zo choquerend dat beiden zo vaak voorkomen. Klompvoeten zijn te genezen en mits de juiste opvolging en toegang tot gezondheidscentra zouden er heel wat minder moeders sterven tijdens hun bevalling.”

Dekolonisering: onrecht en ongelijkheden wegwerken

Tijdens de Ziekenhuis voor Ziekenhuis-dag wil Memisa haar vrijwilligers ook uitnodigen om na te denken over actuele thema’s zoals dekolonisering. “Racisme is een directe erfenis van het kolonialisme. Het diepgewortelde koloniale gedachtegoed – dat nog steeds aanwezig is, zoveel jaren na de kolonisatie – vormt de bron van onrecht en ongelijkheden tussen mensen en landen. Dekolonisering betekent dat elk leven meetelt, dat wij allemaal mensen zijn, ongeacht ras, afkomst, gender, …. “, aldus de Antwerps-Congolese socioloog Willy Musitu Lufungula. “Om de ongelijkheid weg te werken is de inzet van alle structuren nodig gaande van onderwijs over middenveld tot ngo’s zoals Memisa. ”

Focus op palliatieve zorg

Memisa werkt samen met diaspora-organisaties zoals IYAD (International Youth Association for Development). Anselme Kananga legde uit hoe hij in 2005 samen met enkele medestudenten deze organisatie oprichtten en hoe ze gaandeweg groeiden en erkenning kregen uit verschillende hoeken.  “In DR Congo werkten al veel organisaties rond water of malaria, maar palliatieve zorg was een vergeten onderdeel van de gezondheidszorg. We besloten deze lacune in te vullen door onder meer te sensibiliseren rond het thema en informatie uit te wisselen tussen Congolese en Belgische ziekenhuizen.”

IYAD werkt met vrijwilligers, professionals die in hun vrije tijd naar DR Congo afreizen. Volgens Anselme een mooi voorbeeld van solidariteit: “We hebben elkaar nodig. Zonder het noorden kan het zuiden niet leven, en andersom ook niet. Ensemble, beaucoup est possible.”