“De menselijke aanpak van Memisa vind ik bewonderenswaardig” 

Steeds meer Belgen zijn zich ervan bewust dat ze iets zinvols kunnen doen met hun centen en kiezen ervoor een legaat na te laten aan een goed doel. De cijfers spreken voor zich. Afgelopen jaar doneerden Vlamingen in totaal 305 miljoen euro aan goede doelen via hun testament. Aan de andere kant van de taalgrens zijn de cijfers niet beschikbaar, maar het is duidelijk: geven aan een goed doel zit weer in de lift. 

Ook Annie (80) kiest ervoor om ook na het einde van haar leven iets te kunnen blijven betekenen voor anderen. Zij maakte de keuze om Memisa op te nemen in haar testament. Als Belgische ngo zet Memisa zich in om de kwaliteit van en de toegang tot gezondheidszorg in voornamelijk Afrikaanse partnerlanden te verbeteren, met een focus op (zwangere) vrouwen en jonge kinderen.

Maar van waar nu juist de keuze voor Memisa?  

Het begon jaren geleden in de stadsbibliotheek van Brugge toen twee mensen een lezing kwamen geven over de erbarmelijke toestanden in de gezondheidszone van Popokabaka in DR Congo waar Memisa actief is, met Annie als aandachtige luisteraar. “Ik vond het allemaal zeer choquerend, de lezing en de foto’s zijn in mijn gedachten blijven nazinderen tot nu, zo veel jaren later.” 

Annie benadrukt dat ze het niet zeer breed heeft, maar dat ze het toch belangrijk vindt om zwangere vrouwen en kwetsbare gemeenschappen in Afrika te steunen. “Memisa informeerde me over een project dat ze op poten hebben gezet in Popokabaka (DR Congo), in samenwerking met het AZ Sint-Lucas in Brugge.” De ngo Memisa doet er alles aan om de kwaliteit van de gezondheidszorg in het ziekenhuis van Popokabaka en de omliggende gezondheidscentra te verbeteren. Tal van beperkingen bemoeilijken namelijk de toegang tot en de kwaliteit van de gezondheidszorg in de regio.  

“Het verhaal van Memisa over Popokabaka heeft me overtuigd om het project te steunen via een legaat in mijn testament.” Waarna Annie benadrukt dat ze de “menselijke aanpak” van de ngo bewonderenswaardig vindt. Daar draagt ze met haar legaat op een zeer concrete manier aan bij. Het maakt wel degelijk een verschil op het terrein: de centen van donateurs en legaten zoals Annie zijn nodig om de weerbaarheid van kwetsbare gemeenschappen in Afrika te verhogen.  

Bovendien is Annie ervan overtuigd dat we gezamenlijk, na wat er zich tijdens de koloniale periode heeft afgespeeld, Afrikaanse landen moeten ondersteunen. “We hebben hier in België onze rijkdom en welvaart grotendeels te danken aan landen in Afrika, zeker wat betreft DR Congo. Eigenlijk hebben we van hen gestolen wat wij nu hebben”, klinkt Annie overtuigend.   

“Ik wil iets terugdoen voor mensen die het nu moeilijk hebben in Afrika, en meerbepaald in Congo”. Ze omschrijft het als een collectieve verantwoordelijkheid van ons allemaal. Annie vertelt verder over hoe ze in het leven staat. Om de toenemende polarisatie in de maatschappij tegen te gaan, probeert Annie zo veel mogelijk in verbondenheid te leven. “Ik probeer steeds verbinding te maken met andere mensen en ik vind dat het onze morele plicht is om te doen wat we kunnen doen voor anderen.” Annie inspireert graag mensen uit haar omgeving, maar concludeert dat uiteindelijk iedereen voor zich moet kunnen bepalen wat hij of zij voor een ander wil en kan betekenen.  

  *Voor dit artikel koos de redactie er in samenspraak met de geïnterviewde legaat voor om het pseudoniem Annie te gebruiken. De echte naam van de persoon in kwestie is bij de redactie bekend.